Bij de waarzegster

Melanie, huishoudster van een alleenstaande oudere man, raadpleegt een waarzegster.

– Tiens, tiens, wie we hier nog zuu loate binnen krijgen... Wel, wel, Melanie, en hoe is ’t jonk?
– Stillekens aan, Marie... stillekens aan, mensch... ’t zoe beter kunnen zijn... zoe het beter kunnen zijn... Moar enfin, als ’t maar nie slechter wordt, zal het nog al los luupen.
– Slechter?... Hebt ge tons iets te verwachten, woar dadde bang vuur zijt, Melanie?
– Bang en niet bang, en toch bang... Zie, Marie, ik kom hier vuur een oardige kwestie, eens tot bij u... Kom ik voor een oardige kwestie eens bij u...
– Zuu, Melanie, en wat es dat vuur een kwestie? viel de kaartlegster haar nieuwsgierig in de rede, waarna Melanie vervolgde:
– Ge weet dat ‘k nu al mier dan vijf jaar bij Mijnheer de Grave ben vuur zijn huishêwen te doen en hoe hij m’n altijd beloofd heeft van met mij te zullen trêwen... Heeft hij me altijd beloofd van met mij te trêwen.
– Ja jonk, dat weet ik en het duurt lang, hé, Melanie, vuur dat hij er een komaf van moakt... Ge zoe nu zeker ne kier willen weten of het nog lang goat aanluupen?
– ‘k Zoe dat vaneigens groag eens willen weten... Zoe ik dat eens groag willen weten... Moar, Marie, mijne buik rechtuit gesproken... er es wat anders dat me op de lever ligt.
– Doe het er tons moar af, Melanie... Ik wil zeggen, vertelt me moar alles rechtuit... ‘k Ben ’t eenige mensch, woardat ge u herte meugt voor open leggen en die u kan helpen.
– ‘k Weet het, Marie, en ’t is uuk doarvuur dat ‘k ne kier tot hier ben gekomen.
– En ge hebt doar stijf wel mee gedaan, jonk... moar loat me nu ne kier huuren, wat vuur ne kwestie dat het es?
–– Zie, Marie, dat duurt nu al een poar maanden, ... loat ne kier zien... wel al drij moanden, dat er geregeld zuu’n mademoiselle (zoo’n juffrouw) mee korte rokken en polka-hoar bij ons aan huis komt, en ’t es doar dat ik me ongerust in moak, Marie.
– Ne mademoiselle, mee korte rokken en polka-hoar? ... ’t Es toch niewoar zeker, Melanie?
– ’t Es de zuivere woarheid, mensch, ... es het de zuivere woarheid. En van sinds dat, dat smerig schandaal in huis komt, es mijnheer niet half zuu vriendelijk nie meer tegen mij.
– Zuu’n ding mee korte rokken en polka-hoar? ... ‘k Geluuf het zuu goed, alsdat ge ’t zegt, Melanie, dat ge in gruute onruste verkeert... ‘k Zoe ‘k ik uuk alzuu zijn, jong.
– Och Marie, zoe de gij mij nie kunnen zeggen, ofdat die mademoselle bij ons komt mee ’t gedacht van loater met hem te trêwen... Zoe-de gij dat in de koarte kunnen zien?
– Vaneigens kan ik dat zien... Wacht moar ne kier ne minuutje, ge zult het rap goan weten, jonk.

Marie Parapluie nam aan de tafel plaats, nam vervolgens een boek kaarten en schudde deze eens flink door elkaar, terwijl Melanie tegenover haar plaats nam, met haar zakdoek een paar tranen afdroogde en vervolgens, met de handen onder de kin, gesteund op tafel, in zenuwachtige spanning, elke beweging van de kaartlegster gade sloeg.
– Zie, begon de waarzegster:
“Ge moakt van deze boek kaarten ne kier vijf huupkens en ge moet die van links noar rechts leggen.”

De vrouw voldeed aan dit verzoek, waarna Mie hoopje voor hoopje op de tafel openlegde en hernam:
- Herten negen... herten zeven... we zullen eens rap goan zien wat dat mademoiselke in hoar vel heeft... Koeken zot... koeken zeven, herte vrèwe, dat zijt gij, Melanie.
– Och Heere toch, zuchtte deze, terwijl ze zenuwachtig op haar zakdoek beet, zoodat deze bijna geheel in haar mond verdween.
– Herte tiene... herte achte... herten oas... Melanie, ‘k kan hier zien zulle dat ge veel van Mijnheer de Grave houdt, want ’t is al liefde wat er neven u komt te liggen.
- ‘k Zeie hem vaneigen geerne, Marie; ge mag gij da gerust weten... ‘k zou vuur hem deur een vier (vuur) loopen, ... zou ‘k vuur hem deur een vier luupen. ’t is verschrikkelijk... en dan te moeten ondervinden dat er al m’n ne kier zuu’n modepoppe eene stok in de wielen komt steken.
– Klaver tiene,... klaver zot... koeken oas... pikken vrèwe... Ha, Melanie, hier is die vrèwe woardat er sproake van es... er sproake van es...
– Pikken vrèwe, is dat dat smerig schandaal, die me ’t ges (gras) van onder me voeten wilt moaien?

Bij deze vraag ging Melanie met de knieën op den stoel zitten en riep, terwijl ze geheel over de tafel boog en de vuist naar schoppen vouw balde.
– Ziet ge wel, dat dat smerig schandaal vuur hem komt, moar dat ze oppast, want ‘k begiet ze met vitriool.
– Ge moet u nog nie zuu kwoad maken, Melanie, want we weten nog nie, welke betrekking De Grave mee da mademoiselke heeft... Koeken zevene... koeken heer... herte heer... Wacht eens een minuutje... herten heer es De Grave, en koeken heer? ... Moar, Melanie, ge moet ni benijt (bang) zijn.
– En woarvuur dadde nie, Marie?
– Wel doar ligt hier ne andere man tusschen dat mademoiselke en Mijnheer de Grave en die man es vuurzeker hoar vrijer... Wacht, we zullen ne kier verder zien.

De waarzegster legde de overige kaarten open op de tafel, bestudeerde vervolgens allen nog eens en hernam daarna:
– Ziet ge ‘t wel dat ge u vuur niets benijt hebt gemoakt.
– Zuu, Marie, en hoe dat zuu?
– Wel, volgens me koarten, die me nuuit bedriegen, zou dat mademoiselke familie van Mijnheer de Grave moeten zijn.
– Joa, dat heeft hij me uuk al gezegd, moar ‘k geluufde hem niet... Daarbij, ze zeggen dikwijls: Neef en nichte vrijen dichtte...
– ... moar trêwen nie lichte, voleindigde de waarzegster, en vervolgde:
– Enfin, Melanie jonk, ge kunt nu gerust sloapen, want zuuals ik u zuu-even zeide, bedriegen mijn koarten me nuuit.
– ‘k Geloof het, Marie, en ‘k ben kontent dat ik eens tot hier ben gekomen. Een mensch is nu toch weer gerust, nie woar?... Is een mensch nu toch weer gerust..
– En woar zijn, Melanie... En woar zijn, jonk.
– ‘k Ga nu ne kier rap naar huis, want hij weet niet beter of ‘k ben even om een commiossie (boodschap)... Hoeveel es me schuld, Marie,
– Zie, vuur u es dat vijftien frank, moar ge moet dat tegen geen mensch zeggen, zulle, want vuur een ander es ’t er twintig.
– Moar Marie, ge moet dat vuur mij niet minder doen, mensch... Hier ‘k goa ‘k ik uuk twintig frank geven. Dat es niks te veele om zuu’n pak van een mensch z’n herte ge nemen...
– Enfin gelijk ge tons wilt, Melanie... moar anders, ’t was vuur u moar vijftien frank, zulle.
– Toe, toe, loat ons doar moar nie meer over spreke... ‘k Zijn nu zeere (vlug) noar huis en ge zijt Mercie, zulle, Marie.
– Niet te danken, Melanie... Ge zijt zelf merci en als ge wilt, zulle...

Nadat Melanie de woning had verlaten en Mie Parapluie de deur weer op slot had gedaan, mompelde ze halfluid, terwijl ze het hoofd schudde:
- Jongen, jongen, als er toch ne èwe schuure in brand vliegt. Enfin, ’t zijn de beste klanten vuur mij en ge kunt er nog eens ne paar centen mier aan vroagen uuk... ’t Es parbleu nog beter afgeloopen dan ik had kunnen peizen... Saker-nonde, dat was uuk toevallig dat De Grave tegen hoar gezeid had dat het meiske familie van hem was...

Vind dit boek in de bibliotheek Gent