Terug van Gent, dood moe, schor en op. (...) Ik ben al die dagen in een roes geweest (...) Kennismakingen en ovaties zonder eind van 's morgens tot 's nachts laat.

Multatuli (1867)

Terug naar index

MERCEDES

(Sint-Truiden, 15.03.1945- , pseudoniem van Nadia Vereecke)

Verpleegster, dichteres. Beroepshalve was zij aanvankelijk verbonden aan de afdeling kerngeneeskunde van het Gentse Academisch Ziekenhuis (thans Universitair Ziekenhuis). Vervolgens was zij vertegenwoordigster in medische artikelen en nadien werkte zij als verpleegster voor een uitzendbureau.
Reeds enkele maanden na haar geboorte kwamen haar ouders in de Gentse Meersstraat wonen. In 1948 verhuisden zij naar de Zondernaamstraat en vervolgens (1955-) naar de Ham. In 1968 trokken zij naar Sint-Amandsberg (Heilig Hartstraat) om in 1974 naar Gent terug te keren, naar de Frans Spaestraat. Hetzelfde jaar nog verhuisde zij naar Merelbeke maar vijf jaar later (1979) keerde zij opnieuw terug naar Gent, aanvankelijk naar de Sint-Lievenslaan, het jaar nadien naar de Karel de Stoutestraat, in 1981 naar de Ham en in 1983 terug naar de Karel de Stoutestraat. In 1987 vestigde zij zich in Merelbeke.

Haar korte carrière als dichteres – gesitueerd in het begin van de jaren 1980 en “gecoacht” door Daniël van Ryssel – was nauw verbonden met het Gentse literaire tijdschrift Yang waarvan zij enkele jaren secretaris-penningmeester was. In genoemd tijdschrift publiceerde zij een aantal gedichten terwijl haar twee bundels, beide gepubliceerd onder het pseudoniem Mercedes, verschenen in de Yang-poëziereeks.

De gedichten in haar debuutbundel, Een parel van kobalt (1982) waren alle geïnspireerd door het reilen en zeilen in het Academisch Ziekenhuis. Deze bundel was redelijk succesvol en beleefde in 1983 een heruitgave.
Haar tweede bundel, Ik ben zo blij dat ik een vrouw ben, verscheen in 1983. Hij was geïllustreerd met eigen tekeningen. De titel ervan was geïnspireerd door het destijds zeer populaire I’m So Glad That I’m a Woman, lied van de Amerikaanse soul- en discozanger Barry White, die ook de klassieker Walkin’ in the Rain op zijn naam had staan.

Ondertussen publiceerde zij – steeds als Mercedes – nog afzonderlijke gedichten in de bloemlezing Vlaamse dichters over Leningrad (1982) en in de handschriftenbloemlezing Manuscript (1983). Voorts werkte zij sporadisch mee aan enkele andere tijdschriften. In 1983 was zij te gast bij het Artistiek Aperitief (een praatprogramma tijdens de Gentse Feesten).
Nadien legde zij zich meer toe op het tekenen, waarvoor zij een opleiding volgde in de Gentse Koninklijke Academie voor Schone Kunsten.

[Frans Heymans]

Over Mercedes:

  • Daniël van Ryssel: Mercedes, in: Mercedes: Ik ben zo blij dat ik een vrouw ben (1983)