Aan J.F. Willems

Aen den W. Ed. H. Gel. Heer J. F. Willems.

Met strengen slavenboei omklonken,
Zonk Vlaendrens Maegd in vreemde heerschappy;
Haer oogenglans was uitgeblonken;
Haer Leeuw, hy-zelf, was niet meer vry,
Ja, in die jammervolle dagen,
Trad met het harnas en het rechterkleed omslagen,
De vreemdling in het heir en in de statenzael.
De Vlaming zuchtte en zweeg; geen slagzwaerd zag men blinken;
Hy deed den zegezang geen wraeklied tegenklinken;
Maer bevend boog hy voor den Wael.

De Vlaemsche Muze, die in glorieryke tyden
Aen ’t spits der dietsche legers blonk,
Wier stem in fiere vryheidstryden
Den dwingelanden tegenklonk,
De Vlaemsche Muze, schier bezweken,
Dorst Vlaendrens rechten niet meer wreken,
En stamelde in een vreemde spraek.
De Vlaming hoorde forsch de staetsorkanen loeijen;
Geen vaderlandsch gezang deed meer zijn boezem gloeijen,
En de aedlaer schoot op hem den vreesbren blik der wraek.

Maer Willems deed, in onverslaefde toonen,
Der vaedren lof weêrgalmen langs dit strand,
En stortte in ’t hart van Vlaendrens zonen
En liefde tot hun Tael, en liefde tot hun land.
De Belg ontwaekte, en ’t schaemrood op de wangen,
Hergreep hy ’t speeltuig, en gezangen
Herklonken in de Vlaemsche tael.
Der vreemden afgod viel ter neder;
Der Belgen vaderlandsche veder
Geldt ons een omverwinlijk stael.

U dan ons offer aengeboden,
O Willems, op wiens hooger zang
Die vreemde klanken henenvloden,
Met vreemden invloed, vreemden dwang.
Begroet ik dappren Artevelde,
Die eens der Walen macht, als wraekgeest, tegensnelde,
En hun de Vlaemsche grenzen sloot;
‘k Begroet ook Hem, die deze landen
Verloste uit zedelyke banden,
Als even vroom, en even groot.