Terug van Gent, dood moe, schor en op. (...) Ik ben al die dagen in een roes geweest (...) Kennismakingen en ovaties zonder eind van 's morgens tot 's nachts laat.

Multatuli (1867)

Terug naar index

LAURYSSENS, STAN

(Ekeren, 14.10.1946 - )

Freelance-journalist, auteur van reportages en (vooral) misdaadromans. Hij is voornamelijk bekend als misdaadauteur maar ook als schrijver van reportages over vermaarde of beruchte personages.

Zelf leidde hij een besproken maar avontuurlijk leven. Als jongeman verliet hij snel de kaasfabriek waar hij werkte, om stadsredacteur voor De Nieuwe Gazet te worden. Daarna zwermde hij als freelance-journalist de wereld rond op zoek naar “interessante” mensen – bijvoorbeeld naar overlevenden uit de entourage van Adolf Hitler – en schreef hij daarover o.m. Opmars naar het Vierde Rijk (1975), De Eichmann-erfenis (1976) en De man in de chacra: op zoek naar Dr. Josef Mengele (1977).

Zijn levendige interesse voor criminaliteit én zijn persoonlijke kennismaking met de gevangenis droegen zeker bij tot het inhoudelijk stofferen van zijn literair oeuvre. Toen hij voor oplichting op de hielen werd gezeten door het Belgische gerecht, dook hij onder in Spanje en werd er enige tijd buurman van Salvador Dalí. Dit leidde o.m. tot Dalí en ik (1998). Later schreef hij De Schurkenfabriek : Hemingway en het FBI in Cuba (1999).

Vanaf 2002 zette hij een reeks misdaadromans in met zijn thrillerdebuut Zwarte Sneeuw (2002), waarvoor hij bekroond werd met de Hercule Poirot-Prijs. Sindsdien publiceert hij met de regelmaat van de klok politieromans, zo o.m. Dode lijken (2003), Doder dan dood (2005), Geen tijd voor tranen (2006), Bloedrozen (2009).
Hij woont thans in de Vlaamse Ardennen maar schrijven doet hij in Antwerpen.

S. Lauryssens en Gent

Veel van zijn misdaadromans spelen zich af in Antwerpen. Gent komt wel sporadisch voor als decor in twee van zijn werken.
In 2000 publiceerde hij met Mijn heerlijke nieuwe wereld, leven en liefdes van Maria Nys Huxley een geromantiseerde biografie van de Vlaamse vrouw van Aldous Huxley. Daarin bewonderde Huxley het nieuwe Sint-Pietersstation dat door de Duitsers was leeggeroofd en beschoten tijdens de Eerste Wereldoorlog.
In zijn tweede thriller, Dode lijken (2003), wordt verteld hoe Sofie Simoens, de belangrijkste speurder van zijn thrillerreeks, kennis opdeed door een cursus te volgen in het labo voor Gerechtelijke Geneeskunde te Gent (waar Lauyssens zelf een initiatie in gerechtelijke autopsie kreeg bij dr. Michel Piette).

[Ann de Braekeleer]

Over S. Lauryssens:

Interne links

[Fragmenten] Oorlogssporen in Gent
[Fragmenten] Soldaatjes van chocolade