Zoo stoot het Steen der Graven langs de Lieve, / symbool van leed en nooit verstorven klacht, / vooraan op ’t plein (...) / Een huizenrei van donkre weelde en pracht.

Adolf Herckenrath (1947)

Terug naar index

Linda Vermaercke en Lies Bate: An American Dream (2017), p. 75-78

Oorlogsbruid Myriam neemt afscheid van Gent

Twee generaties vrouwen jagen hun Amerikaanse droom na: Myriam emigreert kort na de Tweede Wereldoorlog, Elise volgt haar geliefde, Eric, zoon van Myriam, tegen de laatste eeuwwisseling naar de Verenigde Staten en Mexico. Allebei worstelen ze met moeilijke familierelaties en gevoelens van ontheemding, schuld en heimwee naar Gent.

[dagboeknotitie 5 mei 1947]

(…)
‘Uw baas heeft gelijk,’ zei hij, ‘in Duitsland kunt ge veel meer verdienen dan hier en we kunnen elke cent gebruiken.’
Ja, wat wilt ge dan. Een jong meiske alleen in Duitsland, ik was verdorie nog nooit alleen van huis weggeweest. Ik had geen enkele zin om naar Duitsland te gaan, had goed werk als directiesecretaresse in de Kredietbank op de Kouter. Diploma steno-dactylo, perfect Nederlands-, Frans-, Engels- en Duitstalig. Met Esperanto erbovenop, alstublieft. Maar pa tegenspreken, dat doet ge niet, ook al zijt ge al lang de twintig gepasseerd. Soms ben ik zo kwaad op hem dat ik hem zou willen slaan.
(…)
Volgende week is het zover. Pepe is nu al maanden weg. Voor hij vertrok zijn we getrouwd en heeft hij een aanvraag ingediend voor de overtocht van mij en Marcos naar Amerika. Eerst moest ik een lange vragenlijst invullen en binnen de week terugsturen. Een week of twee geleden kreeg ik een brief met de instructie dat ik mij moest klaarmaken voor vertrek. Ik heb Marcos en mij laten inenten tegen de pokken. Straks nog eens nakijken of ik de inentingsbewijzen in mijn tas heb gestoken. Als ik die vergeet, mogen we niet op de boot. Op tien mei vertrekken Marcos en ik vanuit Gent richting Parijs, van daaruit rijden we verder naar Bremerhaven. Als alles nu volgens plan verloopt, vertrekken we op 13 mei met de SS Holbrook naar New York. Van daaruit rijden we dan met de trein naar San Antonio. Het leger betaalt heel de reis. Ze zijn er niet happig op dat hun soldaten hier trouwen, maar als het dan toch gebeurt, zorgen ze toch voor ons.
(…)
Gisteren ben ik naar ‘t stad gewandeld, langs de Korenmarkt, Sint-Baafs, ‘t Belfort, de Kredietbank waar ik jaren heb gewerkt. En deze morgen ben ik met Marcos gaan wandelen door de straten waar ik ben opgegroeid, langs de velden waar ik mijn eerste lief gekust heb en de tweede. ‘t Is alsof het in een ander leven gebeurde of met iemand die ik goed gekend heb maar waar ik nu van vervreemd ben. Toch raar dat Marcos zijn thuis elders gaat zijn. Welk leven ons in het verre Amerika te wachen staat kan ik mij niet voorstellen.

Interne links

[Auteurs] Vermaercke, Linda
[Auteurs] Bate, Lies