‘*Look at that, Eric*,’ riep ze. De wind zwiepte de regen tegen de ruiten en het water spoot naar binnen langs een kleine opening, een paar vierkante millimeter groot. In de gleuf waarlangs je het raam kon open- en dichtschuiven gutste het via de gootsteen in de kasten en op de vloer. Verwoed begon Elise te dweilen, maar het was hopeloos, de waterstroom was niet te stoppen. Ze liep de kamers door. In de kamer naast de keuken stond de vloer blank. De wind bleef huilen. Eric zette de televisie aan. ‘Blijkbaar hangt er een orkaan boven ons, ‘ riep Eric. ‘Orkaan Marty, een type twee!’ Toen werd het televisiescherm zwart. De lampen floepten uit. (…) ‘*Damn*,’ vloekte Eric. Vanaf het terras stroomde water over de hele breedte van de living naar binnen. Het appartement stond nu voor de helft onder water. (…) De bouwwerf was een ramp, zei Eric. De trailer die diende als kantoor lag ondersteboven. De onderkomens van de werkmannen waren half verdwenen, de heuvel achter de werf was gedeeltelijk weggespoeld. Binnen in huis kwam er nog steeds geen druppel uit de kranen en ook de elektriciteit werkte niet. Ze hunkerden allebei naar een kopje koffie en besloten naar het centrum van Cabo San Lucas te rijden. (…) De halve stad was weggespoeld en ergens anders terecht gekomen. Mensen te voet liepen tot de enkels in het lichtbruine modderwater. Op het strand waren tonnen plastic flessen, blikjes, piepschuimen bekers en allerhande troep bijeengespoeld. (…) Het was stil in de stad, de orkaan was uitgeraasd, maar de mensen waren nog niet bekomen, namen de chaos in zich op. (…) Elise vertelde Eric over de Gentse weerman, Armand Pien. Die zou genoten hebben van zo’n orkaantje en hij zou er oeverloos over hebben uitgeweid in zijn weerpraatjes. Drie dagen nadien kreeg ze te horen dat hij gestorven was terwijl zij zelf waterstromen stond op te dweilen. Hoe raar kon het leven zijn?