Handel in blanke slavinnen

Zeg Tréze, ‘k vind dat het nu mier dan tijd wordt, dat ge uuk es wa begint te verdienen… ’t Es vandoage nu suust vier weken geleden, dan ‘k u ’s nachts, half duud van de kêwe en honger, op stroate heb gevonden en ou op m’n koamer heb genomen, moar ge begrijpt zeker wel, da dat spelleke alzuu nie kan blijven duren, niewoar?... Me cijnzen (centen) beginnen nu zuu stillekens oan op te geroaken, dus moet de portemonnaie weer wat aangevuld worden.

- Moar André, ‘k vroage ‘k ik nie beter dan te werken, da wil zeggen, eerlijk en treffelijk werk, moar nie ’t geene dat gij me doar vuurstelt, want doar begin ik nie oan… Ge peist toch zeker nie dan ‘k zuu ’n stroatmeid ben?
- Peis-de gij dan meschien, dan ‘k u van de stroate geroapt heb, om hier heele doagen de gruute madam uit ’t hangen?... En doarbij, ge hebt ne kontrakt en schuldbekentenis geteekend… Ge weet dus woar ge u aan te houden hebt, nie-woar?
- Ik heb wel een kontrakt geteekend, moar nie vuur da werk dat gij me vuurstelt… Ge hebt me gezegd, dat het was vuur danseuse in de cirk, en…
- Danseuse?... en dan nog in de cirk?... ha, ha, ha, Tréze, Tréze, nu doet ge me woarlijk lachten… Zeg, ge hebt da zekers gedruumd? Ha, ha, ha… Wa zoe ’n ze nu mee u, als danseuse, moeten aanvangen?... Neen maske, ge moe da heel zekers gedruumd hebben.
- ‘k Enne ‘k ik da bijlange nie gedruumd. Ge heb gij me da gezegd, en ge moe nie peinzen, dan ‘k da ander werk vuur u plezier zal doen… Neen ’t zulle, verre zij vandoar!
- ’t Es goed Tréze,… ’t es goed jonk… Zie ‘k goan sebiet da kontrakt, vuur uw uugen, vebranden… Doar zie,… moar nu wat anders… Hoe zit het mee die schuldbekentenis?... kunt ge die betoalen?
- ‘k Zal er vuur werken… ‘k zal me weer ne dienst zoeken en tons alle moanden wat afkorten…
- Wat, afkorten?... Dat kunt ge begrijpen, dan ‘k ik zuu lang achter me twaalf honderd franken zal wachten.
- Wat, twaalf honderd franken?
- Twaalf honderd franken.
- Moar hoe komt ge oan die somme?
- Zuu?... Vier weken kost en sloapen, oan honderd en vijftig frank per weke…
- Es zes honderd frank.
- En die kleeren tons?... Moeten die dan nie betoals worden?
- Moar die kleeren woaren oud en ge had ze hier liggen! riep het meisje verontwaardigd en vervolgde:
- Zeg, die kleeren woaren zeker van uw vorige slachtoffers?... moar ’t es omdat die vlieger, bij mij, nie op goat hé, en doarom zoe ‘k d’r zes honderd franken moeten vuur betoalen.
- Hoe ’t uuk es,… ge hebt die schuldbekentenis geteekend en ge zult ze me uuk betoalen, al most ik u d’r vuur op trimenaal (rechtbank) brengen.
- Op trimenaal?.. Zeg, wa zoe ’n die heeren zeggen, als ‘k aan ulder moest vertellen, mee welke vuurstellen gij vuur den dag komt?
- En wa peisde, dat ze van u zouden denken, wanneer ik zoe zeggen, dat we al vier weken, als man en vrouw, op ne koamer leven?

Bij dit gezegde doorvoer, bij het meisje, een siddering door al haar leden. Als in gedachten verzonken, staarde ze plotseling strak voor zich uit, terwijl de tranen haar over de wangen bolden.
Ach, hoe had ze toch zoo dwaas kunnen zijn, om zich aan zoo ’n losbandigen jongen te begeven,… maar ja… ze was wees en een arm onervaren buitenmeisje.
Een jaar geleden, was ze, als dienstbode, naar de stad gekomen, doch voor een vijftal weken was de oude dame, bij wie zij woonde, plotseling gestorven. Drie dagen lang had ze daarna, van het eene plaatsingbureel naar het andere, geloopen, in de hoop ten spoedigste een andere betrekking te vinden, iets waarin ze evenwel niet gelukt was.

Op een Zondagavond, nu vier weken geleden, was het gebeurd… Toen was zij, doodelijk vermoeid, koud en hongerig, op den drempel eener woning neergevallen, en het was ook toen, dat deze kerel haar gevonden, en zijn hulp had aangeboden, zeggende:
- Kom, arm schoap komt mee noar ons huis,… mijn moeder is een medelijdende vrouw en bij ons zult ge dus goed zijn… Ge zult door haar, als een kind ten huize, behandeld worden.

Een, twee, drie dagen waren er voorbij gegaan en nog altijd had zijn moeder zich nog niet vertoont en wanneer zij naar haar vroeg, dan wist hij haar steeds, onder het een of andere voorwendsel, iets op de mouw te spelden.
Enkele dagen geleden had ze hem doorgrond… Toen was hij bij haar met gemeene voorstellen voor den dag gekomen… Voorstellen, welke ze evenwel nooit zou aanvaarden… Neen, nog liever stierf ze van honger op straat.

Zij stond op en ging naar het kastje, waarop haar moeders portret stond, terwijl de gewetenlooze kerel fleemde:
- Kom Treeske, ge moe de zoak zuu tragisch nie opnemen… Kom, vergeet nu die woorden van zuu-even… We zullen morgen soamen, nog nie kier klappen; ‘k weet zeker, da we tons mekoare beter zullen verstoan.
Hij stond op, trok zijn overjas aan, en hernam op den zelfden fleemenden toon:
- Treeske, ‘k moe ’n al gêwe ne kier weg, zulle… Moakt ou ondertusschen moar gereed,… me goan me tons ne kier noar de cinema… Allee tot strakskens zulle Treeske.
Hij trok den kraag van zijn overjas hoog op, zette vervolgens zijn pet op, en verliet de woning.

Vind dit boek in de bibliotheek Gent