Voor ons is elke stad, elk park, ja, elk punt ter wereld, een Gent. Voelen we ons misschien niet voortdurend belegerd? En is niet ieder van ons een stad, een kasteel, langs alle kanten belegerd?
Lut de Block: De luwte van het late middaguur (2002), p. 50
Eclectisch
Zo was het, zo is het, zo zal het altijd zijn (vrij naar Van Vliet, ’87).
Met de kou komt ook het verlangen. Potsierlijk, grotesk, postmodern.
Het gaat over, zegt men. Het gaat over jou, weet ik. Was er eerst
je zoete geur of het kloppen van mijn bloed, het gedrein van je stem
die me wat doet, je naam die in me parelt als een jarige Veuve Clicquot?
Het nasale metaal smelt na in mijn mond. Gent in de greep van de vrieslucht,
je ogen bleu de canard. Solstitium. De winterzon wendt zich. Ik wen
aan het onbestemde en het slenteren, lees Hertmans over het bedenkelijke,
En noteer Dylan Thomas: Rage, rage against the dying of the light.